Rouw is in onze maatschappij verdwenen.
Vroeger was rouw en verlies zichtbaar in de maatschappij door kerkelijke gebruiken en gewoontes. Deze rituelen maakte de rouw en het verlies zichtbaar voor de omgeving en men wist ook wat te doen. Ze hielpen om stil te staan bij het verlies van de ander en te bevestigen dat rouw tijd nodig heeft. Tegenwoordig is rouw iets geworden wat zich binnen de privésfeer afspeelt. Hierdoor weet men niet goed meer wat rouwen inhoudt en beseft men niet dat verlies tijd nodig heeft. Na een paar dagen wordt de rouwende geacht weer aan het werk te gaan en zijn normale leven weer op te pakken. Het verdriet wordt vaak ook nog eens ontweken of doodgezwegen. Hieronder vind je een 5 opmerkingen die je van je omgeving kunt ontvangen, waaruit blijkt dat ze helaas niet begrijpen wat rouwen precies inhoudt.
Wees er van bewust dat als je zelf geen verlies hebt meegemaakt, je dit ook niet kan begrijpen. Rouw is namelijk geen standaard vak of vaardigheid die je op school krijgt en begrip hiervoor krijg je ook niet vanzelf van je ouders mee. Wil je je omgeving uitleggen hoe rouw voelt, dan kun je ze de onderstaande tekstjes laten lezen.
“Ben je daar nog steeds mee bezig?”
Rouw over een verlies gaat helaas nooit over. Het gevoel wordt in de loop van de tijd minder heftig, maar het verlies blijft. En het kan van tijd tot tijd weer eens op spelen, als dit getriggerd wordt door een gebeurtenis, zoals bijvoorbeeld moederdag. Bovendien kun doe je bij kinderloosheid niet mee aan alle andere feestelijkheden die met kinderen te maken hebben.
“Je hebt helemaal niemand verloren, hoe kun je dan in de rouw zijn?”
Je hoeft geen daadwerkelijk kindje (of volwassenen) verloren te hebben om een verlies te lijden. Je kunt ook een verlies ervaren door beschadiging van je zelfbeeld of je toekomstperspectief. Word je kinderloos, dan tast dat je zelfbeeld aan. Je weet niet meer wie je nu bent, als je geen moeder meer kan zijn. En je toekomstperspectief is helemaal weg. Beide moet je ongewild anders gaan invullen.
“Rouwen is een standaardproces van fasen.”
Ieder mens rouwt verschillend en doorloopt hierdoor zijn eigen rouwproces. Dit kan voor de een intenser, langer, van grotere betekenis zijn of anders uitgedrukt worden, dan voor de ander. Manu Keirse vergelijkt dit met een vingerafdruk. Ieder mens heeft vingerafdrukken, maar toch zijn deze vingerafdrukken voor ieder mens verschillend.
(Prof. Manu Keirse is de specialist in verdriet en verlies en heeft diverse boeken over rouw geschreven.)
“Je kunt toch gewoon een nieuwe nemen?”
Ieder verlies is een verlies van betekenis. Hoe meer liefde je voor het verlorene of ongeboren kind hebt gevoeld, hoe meer verdriet je erom zult hebben. Ook deze liefde en het bijbehorende verdriet om het verlies kan daarom verschillend zijn. Het is daarom niet zomaar weg, als je een nieuw kindje krijgt. Bovendien lukt het niet iedereen om zwanger te worden (en te blijven).
“De tijd heelt alle wonden.”
Dit gezegde gaat ervanuit dat verlies en verdriet een wond is die moet genezen en dat rouw over gaat. Rouw is geen ziekte, maar een normale beleving na een verlies. Je verdriet hierover gaat nooit over, maar wordt wel minder en niet meer zo allesoverheersend zoals het in het begin aanvoelde. Het verlies verandert je voor altijd.
Wil je meer lezen over rouw: lees dan: “Helpen bij verlies en verdriet” van Manu Keirse.
Herken je je in dit verhaal?
En zou je graag eens willen praten met iemand die jouw verdriet begrijpt?
Neem gerust contact met mij op: Kennismaken is gratis.
Liefs,
Calluna