Rouw bij kinderloosheid.

Als je net te horen hebt gekregen dat je geen kinderen meer zult krijgen, zal dit heel onwerkelijk voelen en nog meteen niet helemaal doordringen. Als het dan eenmaal begint door te dringen, komen er allerlei emoties en gevoelens tevoorschijn die heel heftig kunnen zijn. Je gaat jezelf allerlei vragen stellen, waarvan je een aantal hieronder kunt lezen. Ik heb de vragen alvast zo goed mogelijk voor je beantwoord.

“Ben ik wel normaal?”

Het is normaal dat je je doodmoe voelt na een verlies. Rouwen na een verlies heet niet voor niets rouwarbeid. Het is hard werken voor lichaam en geest. Ook is normaal boos te zijn, agressief naar anderen te zijn, je schuldig te voelen, schaamte te voelen en totaal niet te weten wat je wilt. Je hebt geen zin meer ergens in, niet in eten, niet in je favoriete bezigheden. Soms zou je willen dat je dood was. Dit hoort allemaal bij rouwen, daar is niets raars aan.

“Gaat dit ooit over?

De overweldigende pijn van verdriet wordt op den duur steeds minder pijnlijk, maar de pijn hoe klein die ook overblijft, gaat nooit helemaal over. Het wordt een deel van jou, je neemt het mee in je levensverhaal en transformeert je naar een nieuw persoon.

“Wie ben ik nu ik geen moeder meer kan zijn?”

Door het verlies en het geen moeder meer kunnen zijn, ga je je misschien afvragen wie je nu bent. Je gaat twijfelen over je eigen identiteit en je rollen in het leven. Je bent in de eerste plaats altijd jezelf, maar misschien moet je nu jezelf gaan terugvinden en ontdekken wie je nog meer bent. Je gaat jezelf heruitvinden en misschien vaardigheden en interesses die voorheen op een laag pitje stonden opnieuw ontwikkelen. Je kunt het verlies niet veranderen, maar je kunt wel jezelf veranderen op een zo goed mogelijke manier. Op die manier kan verlies ook leiden tot een vernieuwing van je leven.

“Kan ik mijn vrienden met mijn verdriet belasten?”

Voor een goed doorlopen van een rouwproces, is het nodig om het over je verdriet en je twijfel te kunnen praten. Dat lucht op en geeft je het gevoel niet helemaal alleen te zijn in je verdriet. Vind je het te moeilijk om met naasten over je twijfels en verdriet te praten, dan kun je natuurlijk ook altijd met iemand praten die gespecialiseerd is in jouw verlies.

“Waarom begrijpen mensen mijn verlies niet?”

De maatschappij van tegenwoordig weet niet meer wat rouw inhoudt. Na een paar dagen word je geacht weer aan het normale leven deel te nemen en wordt het verdriet ontweken. Vroeger kregen rouw en verlies vorm via (kerkelijke) gebruiken en gewoonten door middel van rouwrituelen. In de omgeving werd rouw zichtbaar, wat hielp om stil te staan bij het verdriet van anderen. Het was een sociaal gebeuren dat plaats vond met anderen en dat tijd kostte.

Herken je je in dit verhaal?

En zou je graag eens willen praten met iemand die jouw verdriet begrijpt?

Neem gerust contact met mij op: Kennismaken is gratis.

Liefs,

Calluna