Onbegrip.
Met onzichtbaar verlies kreeg ik zelf te maken na een jarenlang fertiliteitstraject. Tijdens het traject zelf stuitte ik al op veel onbegrip voor het verdriet en verlies in iedere maand. Want in deze maakbare maatschappij is kinderen krijgen toch ook voor iedereen mogelijk? Dit bleek helaas niet zo te zijn.
Onzichtbaar verlies
De pijn van het voorgoed kinderloos te zijn, werd niet door iedereen goed begrepen in mijn omgeving. Het is lastig uit te leggen dat je ook verdriet kunt hebben om iets wat er nooit is geweest. Ook de algemene gedachte dat verdriet een tijdslimiet heeft, dat het na een bepaalde tijd over moet zijn, helpt niet mee om begrip te krijgen.
Roze olifant
Degene die zich wel konden voorstellen hoe moeilijk het voor ons was en soms nog is, dansten een beetje voorzichtig om ons heen. Ze wisten niet goed hoe ze met het onderwerp moesten omgaan, dus vaak werd dit vermeden of soms zelfs helemaal vergeten. Het blijft een soort onzichtbare roze olifant in de kamer.
Onzichtbaar en aanwezig
Voor ons is die roze olifant op visites, feestjes en feestdagen juist van een felroze kleur, waar je bijna niet om heen kan. Wij zien de kinderen die wij niet zullen krijgen, die niet op ons zullen lijken en waar wij geen verjaardagen en andere feestdagen mee zullen vieren. Die we niet naar school zullen brengen of waar we niet bij de diploma uitreiking zullen zijn. Voor ons is het kind dat niet aanwezig is, soms dus juist heel erg aanwezig.
Herken je je in dit verhaal?
En zou je graag eens willen praten met iemand die dit ook heeft meegemaakt?
Neem gerust contact met mij op: Kennismaken is gratis.
Liefs,
Calluna